para++

[sajith/opape.git] / 05-tutyeksi.md

#തുത്യേക്സി#

ഞാൻ ആലീസിന് ഉറപ്പു കൊടുത്തിരുന്നല്ലോ, ചൊവ്വയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാമെന്ന്.  അവിടെ ഒരു
കോണ്‍ഫറൻസിൽ പങ്കെടുക്കാൻ പോയപ്പോൾ അവളെയും കൊണ്ടുപോയി.

ഒരു കുഴപ്പവും കൂടാതെ ഞങ്ങൾ ചൊവ്വയിലിറങ്ങി.  ഭാരമില്ലാത്ത അവസ്ഥ അത്ര സുഖമുള്ളതൊന്നുമല്ല.
എനിക്കത് ഇഷ്ടവുമല്ല.  അതുകൊണ്ട് ഞാൻ ബെൽറ്റഴിക്കാതെ സീറ്റിലിരുന്നേയുള്ളു.  പക്ഷേ, ആലീസിന്
രസായി.  അവൾ കപ്പലിലാകെ പാറി.  ഒരിക്കലവളെ കണ്‍ട്രോൾ ഡക്കിന്റെ തട്ടിൽ നിന്ന്
പിടിച്ചുവലിക്കേണ്ടി വന്നു.  അവൾ ചുവന്ന ബട്ടണ്‍ അമർത്താൻ പോയി.  അടിയന്തരാവശ്യത്തിന്
ബ്രേക്കിടാനുള്ളതാണത്.  പക്ഷെ, പൈലറ്റുമാർ അവളോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടില്ല.

ചൊവ്വയിലെത്തിയശേഷം ആദ്യം പട്ടണം ചുറ്റിക്കണ്ടു.  പിന്നീട് ടൂറിസ്റ്റുകളുടെ കൂടെ മരുപ്രദേശത്ത്
പോയി.  വൻ ഗുഹകൾ കണ്ടു.  എല്ലായ്പ്പോഴും ആലീസിന്റെ കൂടെ നില്ക്കാൻ എനിക്ക്
പറ്റുമായിരുന്നില്ല.  ഒരുപാട് പണിയുണ്ട്.  ഞങ്ങളുടെ ഒട്ടേറെ സ്പെഷ്യലിസ്റ്റുകൾ ചൊവ്വയിൽ
പണിയെടുക്കുന്നുണ്ട്.  ചൊവ്വക്കാരുടെ സഹായത്തോടെ അവിടെ ഭൂമിയിലേതിന് സദൃശ്യമായ ഒരു പട്ടണം
ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്.  ഒരു ഡോമിനകത്താണത്.  അവിടെ ഭൂമിയിലെ അന്തരീക്ഷമാണ്.  ഭൂമിയിലെ
മരങ്ങളും ചെടികളും വളരുന്നു.  ഭൂമിയിൽനിന്ന് കുട്ടികളെ വിനോദയാത്രക്കായി അങ്ങോട്ട്‌
കൊണ്ടുപോകാറുണ്ട്.  പുറത്തുള്ള പ്രധാന നഗരത്തിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ സ്പേസ് സൂട്ട് ധരിക്കണം.
പുറത്തുള്ള ഓക്സിജൻ നമുക്ക് മതിയാവില്ല.  സ്പേസ് സൂട്ടിൽ ഓക്സിജനുണ്ട്.

'ഭൂനഗര'ത്തിലാണ് സ്കൂൾ.  താത്യാന പെത്രോവ്ന -- അതാണ്‌ ടീച്ചറുടെ പേര് -- പറഞ്ഞു: "ഒട്ടും
പരിഭ്രമം വേണ്ട."  ആലീസും അതുതന്നെ പറഞ്ഞു.  ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞ് ചെല്ലാമെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാൻ
പോന്നു.

മൂന്നാം ദിവസം ആലീസ് അപ്രത്യക്ഷയായി!  എന്ന് പറഞ്ഞാൽ, അവളെ കാണാനില്ലാതായി.  തികച്ചും
അസാധാരണമായവിധത്തിൽ.  ആദ്യമേ പറയട്ടെ, ഈ ബോർഡിങ്ങ് സ്കൂളിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ ഇതേവരെ
ഇങ്ങനെ സംഭവമുണ്ടായിട്ടില്ല.  പത്ത് മിനിട്ട് നേരത്തേക്ക് ഒരാളെ കാണാതാകുക എന്നത്
സാധ്യമല്ല.  ചൊവ്വയിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് പട്ടണത്തിൽ അപ്രത്യക്ഷമാവുക എന്നത് അസാധ്യമാണ്.
പ്രത്യേകിച്ച് ഭൂമിയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു കുട്ടി, സ്പേസ് സൂട്ട് ധരിച്ച കുട്ടി.  അതിനെ കാണുന്ന
ആദ്യത്തെ ചൊവ്വക്കാരൻ തന്നെ തിരിച്ച് സ്കൂളിൽ കൊണ്ടുവന്നാക്കും.  പോരാത്തതിന്
റോബോട്ടുകളില്ലേ?  സെക്യൂരിറ്റി സർവീസില്ലേ?  സംശയമില്ല.  ചൊവ്വയിൽ അപ്രത്യക്ഷമാകാൻ
പറ്റില്ല.

പക്ഷെ, ആലീസ് അപ്രത്യക്ഷയായിരിക്കുന്നു.

രണ്ടു മണിക്കൂറായി അവളെ കാണാനില്ലാണ്ടായിട്ട്.  അതിനുശേഷമാണ് അവരെന്നെ വിവരം
അറിയിച്ചത്.  ഞാൻ ഒരു കോണ്‍ഫറൻസിൽ പങ്കെടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.  എന്നെ
കൊണ്ടുപോകാനായി ചൊവ്വാവിമാനം വന്നിരുന്നു.  ഞാൻ ഭൂനഗരത്തിൽ പ്രവേശിച്ചപ്പോൾ, അതുവരെ
ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന എല്ലാവരും നിശബ്ദരായി -- എന്നോട് സഹതപിച്ചുകൊണ്ട്.
ഞാനാകെ പരിഭ്രമിച്ച് വിവശനായിരുന്നു.  എല്ലാവരും, ബോർഡിങ്ങ് സ്കൂളിലെ എല്ലാ അധ്യാപകരും
മറ്റു ജോലിക്കാരും, നക്ഷത്രാന്തര പൈലറ്റുകൾ, പുരാവസ്തു ഗവേഷകർ, ജീവൻ രക്ഷാസേനയുടെ
മേധാവി നസര്യാൻ, സ്പേസ് സൂട്ടണിഞ്ഞ പത്തു ചൊവ്വക്കാർ (ഭൂനഗരത്തിൽ അവർക്ക് സ്പേസ് സൂട്ട്
അണിയണം, അവിടെ മർദ്ദം വളരെ കൂടുതലാണ്)... എല്ലാവരും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

കഴിഞ്ഞ ഒരു മണിക്കൂറായി നഗരത്തിലെ ടെലിവിഷൻ കേന്ദ്രം മുമ്മൂന്നു മിനിറ്റു കൂടുമ്പോൾ ഈ
വാർത്ത പ്രക്ഷേപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കയായിരുന്നത്രേ: ഭൂമിയിൽ നിന്ന് വന്ന ഒരു കൊച്ചു പെണ്‍കുട്ടിയെ
കാണാതായിരിക്കുന്നു.  ചൊവ്വയിലുള്ള എല്ലാ വീഡിയോ ഫോണുകളും അലാറം സിഗ്നലുകളയക്കാൻ
തുടങ്ങി.  എല്ലാ സ്കൂളുകളിലും ക്ലാസുകൾ നിർത്തിവെച്ചു.  കുട്ടികളും അധ്യാപകരും എല്ലാം
ചുറ്റുവട്ടത്തും നഗരപ്രാന്തങ്ങലിലുമുള്ള തെരച്ചിലിൽ ഏർപെട്ടു.

ആലീസും കൂട്ടുകാരും കൂടി നടക്കാൻ ഇറങ്ങിയതായിരുന്നു.  കൂട്ടുകാർ മടങ്ങിയെത്തിയപ്പോൾ
മാത്രമാണ് ആലീസിനെ കാണാനില്ലെന്നറിഞ്ഞത്.  അത് കഴിഞ്ഞ് രണ്ടു മണിക്കൂറിലധികമായി.
അവളുടെ സ്പേസ് സൂട്ടിലെ ഓക്സിജൻ കഷ്ടിച്ച് മൂന്നുമണിക്കൂർ നേരത്തേക്കേ മതിയാകൂ.

സ്കൂളിന്റെ ആളൊഴിഞ്ഞ മൂലകളിൽ നോക്കിയോ എന്നു ചോദിച്ചു.  അവളുടെ സ്വഭാവമതാണ്.  വല്ല
പച്ചത്തുള്ളനെയോ മറ്റോ കണ്ട് അതിനെയും നോക്കി ഇരിക്കുന്നുണ്ടാകും.

പട്ടണത്തിൽ നിലവറകളൊന്നുമില്ല.  എല്ലാ മുക്കും മൂലയും തെരഞ്ഞു നോക്കി.  എവിടെയും
കാണാനില്ല, അവർ പറഞ്ഞു.  ചൊവ്വാസർവകലാശാലയിലെ കുട്ടികൾക്ക് അത്തരം സ്ഥലങ്ങളെല്ലാം
ഉള്ളംകയ്യിലെ വരകൾ പോലെ തിട്ടമാണ്.